Κυριακή απογευματάκι. Oι δρόμοι της Αγίας Νάπας, είναι γεμάτοι με ημίγυμνους νεαρούς πάνω σε ηλεκτρικά ορθιοτρίκυκλα, “ο ύμνος της τεμπελιάς’.
Στο γνωστό στέκι του φούρνου Ζορμπά, οι κοπέλες πίσω από τους πάγκους απολαμβάνουν λίγες στιγμές χαλάρωσης αφού οι ορδές των πεινασμένων λουόμενων επέστρεψαν πίσω στις παραλίες.
Εγώ στέκομαι στον πάγκο για τα σάντουιτς όταν πίσω μου ακούω τον χαρακτηριστικό ήχο 2 υαινών που χαχανίζουν όταν πλησιάζουν ένα κουφάρι. Γυρνώ και αντικρίζω ένα ψηλό ημίγυμνο μουσκουλοφόρο δερματοστιγμένο παλικάρι γύρω στα 25-27.
Πίσω του ο “κολλητός” του, ο οποίος τουλάχιστον είχε την ευγένεια να φοράει τη μπλούζα του.
Ο φουσκωτός νεαρός, με την χαρακτηριστική ευγένεια που χαρακτηρίζει το είδος του, απευθυνόμενος στη νεαρά υπάλληλο πίσω από τον πάγκο των σάντουιτς, λέει.
-Μαύρο ψωμίν έσιει;
-Ναι έχουμε. Απαντά ψύχραιμα η κοπέλα.
-Θέλουμε θκυό. Βάρμου κοτόπουλο, ρόστο, γαλοπούλα μαρούλι τζαι τομάτα.
-Βούτηρο να βάλω; Τόλμησε να ρωτήσει η “άμυαλη υπάλληλος”.
-ΌΪ. Μούγκρισε το θηρίο. Εν θέλω βούτηρους.
Ο φουσκωτός μας φίλος, αφού γρύλισε την παραγγελία για τα πρωτεϊνούχα σάντουιτς, γύρισε προς τον νεαρό φίλο – τσιράκι – μινιόν του και τον έστειλε να πάρει τι άλλο, 2 φρέσκους χυμούς πορτοκάλι. Το περίεργο της υπόθεσης είναι το αλλόκοτο ύφος που είχε ο νεαρός. Ένα ύφος που έλεγε “λυσσιούν με ούλλες δαμέσα” και είμαι σίγουρος ότι το πίστευε κιόλας. Μετά από 3-4 λεπτά η κοπέλα πήρε το σάντουιτς από την τοστιέρα και το έβαλε στον πάγκο. Τότε έκανε την πιο λανθασμένη κίνηση της ζωής της. Πήρε στο χέρι της την μαγιονέζα και την αναποδογύρισε πάνω από το σάντουιτς του Κόναν. Πριν προλάβει να πιέσει το πλαστικό δοχείο, μια απόκοσμη κραυγή της πάγωσε το αίμα..
-ΌΪ ΜΑΓΙΟΝΕΖΕΣ. ΕΝ ΘΩΡΕΙΣ ΚΑΜΝΟΥΜΕΝ ΔΙΑΤΡΟΦΗ.
-Όχι κύριε δεν το ήξερα. Είπε ντροπιασμένη η υπάλληλος..
Τότε πετάχτηκε σαν ελατήριο από χαλασμένο στυλό ο ακόλουθος του Κουασιμόδου και χτυπώντας δυνατά τα χέρια του στους ώμους του τέρατος είπε..
-Εν πράμα που φαίνεται!!
Κάπου εδώ ήθελα να επέμβω. Να μιλήσω με τους wildlings και να τους αναφέρω ότι η συμπεριφορά τους δεν ήταν και η ιδανική. Δυστυχώς όμως, δεν είχα μαζί μου το τσεκούρι μου και νομίζω πως η άποψη μου δεν θα γινόταν ιδιαίτερα σεβαστή. Άλλωστε δεν μιλάω και τη γλώσσα τους. Γι’ αυτό επέλεξα να κρατήσω την άποψη μου για τον εαυτό μου.
Η νεαρή υπάλληλος χαμήλωσε το βλέμμα, ολοκλήρωσε την παραγγελία και την παρέδωσε στα χέρια του Ντοθράκι.
Κάπου εδώ νομίζω ότι κολλάει το “γνωμικό”:
Αν και αμφιβάλλω πως αν το θηρίο το διάβαζε, θα μπορούσε να εντοπίσει που είναι το λάθος.
Λέγοντας education, δεν εννοώ μόνο γνώση. Η κοινωνική μόρφωση είναι μέγιστο προτέρημα. Κάτι που δυστυχώς λείπει από την καθημερινότητα μας.
Η κοινωνία που ζούμε έχει μετατραπεί σε ένα τσίρκο ηλιθίων.